اصلا" و ابدا" طاقت دیدن فیلمهای غمناک و دلهره ای و غم و ناله ( مخصوصا" سریالهای تلویزیون) رو ندارم. برای همینه که هیچ کدوم از سریالهای خونوادگی و اجتماعی تلویزیون رو نگاه نمیکنم. میگم آدم به قدر کافی خودش غم و غصه داره و دیگه نیازی به دیدن این فیلما نیست. شبا با دیدن سریال پژمان از شبکه 3 هار هار میخندم و همیشه به لیلا هم میگم که شب که ادم میاد خونه و به قدر کافی فشار و استرس کار و ترافیک و فلان رو تحمل میکنه، باید بشینه سریال طنز ببینه. دست پیمان و محراب ( مهراب) قاسم خانی و سروش صحت درد نکنه با این سریالشون. عالیه! دیشب زن و بچه نبودن و نشستم تنهایی " جدایی نادر از سیمین" رو دیدم. تا الان به همین خاطر عقب انداخته بودم که توان دیدن همچه فیلمایی رو نداشتم. خلاصه که بدفرم حالم گرفته شد( از بس روحیه م لطیفه!). آها این رو یادم رفت بگم، اون دکتر سنتی که رفته بودم برام نوشته که فیلمهای دلهره آور و غمناک باید ببینی!!! فک کن من بشینم فیلم دلهره آور ببینم. رسما" سکته میکنم!!!
۴ نظر:
تازه جدایی نادر خیلی هم دوز غم و ناراحتیش بالا نبود، با این حال منی که صبح تا شب دستشویی نمیرم، 3 بار وسطش رفتم دستشویی!!!! ( روم به دیوار!!)
واااع! فیلم دلهره آور واسه چی ببینید؟؟ دکتره خودش حالش خوبه؟!
=))) فیلم ترسناک باید ببینی؟ که چی بشه؟ چربی بدنت کم میشه؟گوشت تنت آب میشه؟
اسرافیل کلی از دیدن سریال پژمان لذت میبره، ممنون که معرفی کردید سریال رو اینجا :)
ارسال یک نظر