شبهایی که با مترو میرم خونه، فایلهای صوتی آنسوی مرگ آقای امینی خواه رو گوش میکنم. برای بار دوم. عجیب تاثیرگذار و آموزنده س. برای کسی که اعتقاد به مرگ و دنیای ماورای این دنیا و ملکوت و برزخ و قیامت داره. اون قسمت " وادی حق الناس" وحشتاک و عبرت آموزه. کاش دوستی داشتم که بهش توصیه کنم گوش بده

 قبلا" خیلی گارد میگرفتم برای نصب پیام رسانهای ایرانی. الان گاردم افتاده. خارجیا چه غلطی نمیکنن که ایرانیا نکنن؟ همون دسترسی رو اونا هم دارن. منم که چیزی ندارم توی گوشی که بترسم. 

از هفته گذشته علی و زهرا مریض بودن. علی خیلی سفت و سخت و تب بالا. فکر کنم 8 روز اینا تبش طول کشید. آنفولانزا بود یا کرونا یا چی؟نمیدونم. طفلک مدرسه نرفت و یه سره خوابیده بود. حالا از دیروز مجددا" زهرا مریض شد و مدرسه نرفت. کاش بارندگی بشه و یه کم از شدت ویروسها کم بشه. هرچند نمیدونم ربطی داره یا نه

 یکی دو روز گرفتار خرابی ماشین شدم. آب از رادیاتور سرریز کرد. انقدر هم که من خاطره بد از خرابی ماشین و دسترسی نداشتن به تعمیرگاه خوب دارم، هی استرس میگیرم. دیشب با هزار ترس و دعا و نذر رفتم خونه که شکر خدا مشکلی نبود. ماشین داشتن یه دردسر داره و نداتشتن یه دردسر

 همکارم که جدیدا" هم اتاقیم شده( راستی گفتم بعد از شونصد سال یکی اومد توی اتاقم؟) خیلی مودیه. یه روز همچین رقصان و شادان و غزلخوان، روز دیگه خالی از انرژی و عبوس و اندوهناک. خدا به خیر کنه دو تا آدم مودی افتادن به جون هم :))

خب توئیتر رو هم دی اکتیو کردم. مثل ایستا. حالا امیدوارم از حجم استرسم اندکی کمتر بشه

 یه وقتا میرم توئیتر سر بزنم، سرشار از استرس و دلشوره میشم و بیخیال ادامه دادن میشم. دو طرف افتادن به جون هم  و دارن هم رو پاره میکنن.هردوطرف هم خود حق پندار و اونم نه بخشی از حق. همه حق

 دوقطبی قشنگی داریم توی شرکت. فقط نمیدونم من نقشم این وسط چیه؟نقطه اتصال و فرد مورد اعتماد دو گروه؟یا کسی که هر دوگروه ازش متنفرن و سر نخواستنش دعواست

کاش بنا نبود آدرس وبلاگم رو بدم به دخترم و پسرم و میتونستم راحت فحش ناجور بدم اینجا. حالا که با زیرپوش و شلوارک اینجا هستم کاش میشد فحش هم بدم!

پنج شنبه ها یه شادی ریزی میپیچه توی فضا. حالا کار خاصی هم نمیکنم خونه. لش میکنم تا جمعه شب. ولی همین که خونه هستم برام شادی آوره

 چقدر خوبه اینجا فیلتره. چقدر خوبه اینجا رو کسی دیگه نمیخونه. چقدر خوبه آدم اینجا با شلوارک و بدون بالاپوش!!برا خودش میچرخه. این روزا از شبکه های اجتماعی از هر نوعش گریزانم. اونایی که دسترسی داشتم رو دی اکتیو کردم. اونایی که دسترسی نداشتم رو هم به امان خدا ولشون کردم

 الهی ناموسا" عظم البلاء! به حضرت عباس عظم البلاء!

 من پناه بیارم به گوشه دنج خودم دوباره

شما از این دوستایی دارید که وقتی دلتون از همه جا گرفت برید پیشش یا بیادپیشتون؟ یکی که همه جوره رفیق باشه؟یکی که قضاوتتون نکنه. یکی که فقط بهش بگید فلانی! داغونم . بقیه ش رو بسپرید به اون؟ من ندارم. خوب که فکر میکنم شاید مقاطعی داشتم ولی یا دوست نگه دار نبودم، یا اینکه توهم زدم که همچین دوستی داشتم. الان که نگاه میکنم میبینم دستم کاملا" خالیه از همچین نعمتی