۱۳۸۲/۰۷/۰۷

آموخته ام كه...

اگر يك نفر به من بگويد ،“ تو روز مرا ساخته اي” روز مرا ساخته است .
تا حالا به یکی چشم بسته اعتماد کردی؟ یعنی جوری بودی که هرچی طرف گفت بگی چشم و اطمینان داشته باشی که به صلاحت هست.این شخص میتونه هر کسی باشه. دوستت، شریکت، همسرت یا حتی خدا. تا حالا چقدر از اعتماد کامل به یکی ضرر کردی؟من که خودم خیلی اهل اعتماد چشم بسته نبودم تا حالا و میدونم این یعنی من یه کم بدجنسم. کسایی بودن که به من اعتماد کامل داشتن و فکر کنم همشون ضرر کردن از این اعتماد. ولی...حالا متن زیر رو بخون. شاید توام به همون نتیجه برسی که من رسیدم.
مرد بر لبه پرتگاهی راه میرفت. پایش لغزید . داشت سقوط می کرد. ناگهان با دستانش شاخه کوچک گیاهی را گرفت.اما خیلی زود فهمید که آن شاخه آنقدر کوچک است که نمیتواند او را نگه دارد.پس سرش را بالا کرد و فریاد زد: کسی آن بالا هست؟ کسی گفت: من هستم.مرد گفت:تو چه کسی هستی؟ او گفت من خدا هستم.مرد گفت : خدایا نجاتم بده.من در حال سقوط کردنم. خدا گفت: آیا تو به من اعتماد میکنی؟مرد گفت : بله....خداوند گفت: پس آن شاخه گیاه را رها کن.....مرد کمی سکوت کرد و فریاد زد:کس دیگری آن بالا هست که به من کمک کند؟!؟!؟!

۱۳۸۲/۰۷/۰۵

دارم دنبال یه اسم جدید برا وبلاگم میگردم. یه اسمی که به مطالبش بیاد. کسی چیزی به نظرش میاد؟
اگه یه جا کسی حقی ازت ضایع کرد چکار میکنی؟ اگه دیدی حق با تو بود ولی به راحتی یه نفر اونو ازت گرفت چکار میکنی؟ گذشت میکنی یل حقتو میگیری؟ من فرق اینا رو خیلی نمیدونم. یعنی آخرش نفهمیدم کجا باید آدم گذشت کنه و کجا باید حقشو بگیره. اگه یه جا بری حقتو بگیری میگن نگاه کن ببین چه آدم بی گذشتیه. اگه بخوای گذشت کنی میگن ببین طرف عرضه نداره بره حقشو بگیره. من واقعا" نمیدونم کجا باید از کدومش استفاده کرد!

۱۳۸۲/۰۷/۰۳

هیچی بهتراز این نیست که یه روز تعطیل اونم روز عید برا جشن سالگرد ازدواج دعوت بشی از ظهر تا شب مدام بخوری، شبم پاشی بری کوه دوباره شب برگردی بری همونجا شامم بخوری!و در کنار اینا دو تا پسر خاله داشته باشی که.....!!!!هیچی نگم بهتره!!

۱۳۸۲/۰۷/۰۱

آموخته ام كه.....

بهترين كلاس درس دنيا محضر بزركترهاست .
بالاخره پاییز اومد. چند روز بود صدای پاشو میشنیدم. امروز دیدی چه هوای قشنگی بود؟به خدا انقدر حیفم اومد که تو این هوا باید بیام شرکت. کاش میشد برم کوه، جنگل یا نمیدونم هر جای دیگه بجز این چهار دیواریه بسته. از وقتیم که اومدم همش کنار پنجره دارم بیرونو نگاه میکنم.میخواستم امروز اون شعر فریدون مشیری رو که در مورد پاییز گفته رو بنویسم. هرکاری کردم یادم نیومد.همون که میگه باغ من، آسمانش را گرفته سخت در آغوش. تا آخرش که میگه سلطان فصل ها پاییز. الان یادم نمیاد. دیدی امروز بچه مدرسه ایها رو. کلی انرژی گرفتم. یادش بخیر. قشنگ یادمه روز اولی که رفتم مدرسه. شب تا صبح که نخوابیدم. همش داشتم برا خودم تجسم میکردم. صبح با هزار دلشوره رفتم. مامان مریض بودن. با بابام رفتم. بابام هم خیلی کار داشت. دم در مدرسه منو رسوند. همه سر صف وایساده بودن. بابام بهم گفت برو سر صف وایسا. خودشم رفت. دیدم همه با مامان باباشون اومده بودن. تازه کلی هم گریه میکردن.منم دیدم همه دارن گریه میکنن گفتم لابد باید گریه کرد.یه خورده گریه کردم دیدم کسی نیست تحویلم بگیره بی خیال شدم! البته تو اون مدرسه دو تا از پسر خاله های منم بودن که یکیشون سوم و اون یکی پنجم بود. اون بزرگه مبصر ما شده بود!!منم شده بودم نماینده ی اون! یادش بخیر چقدر بهش رشوه دادم! من همیشه تا میومدم خونه هنوز لباسامو در نیاورده مشقامو مینوشتم و تا تموم نمیکردم هیچ کاری نمیکردم. دیگه معروف شده بودم. همیشه هم اولین نفری بودم که میرسیدم مدرسه. خیلی وقتا حتی در مدرسه هنوز بسته بود.خیلی اهمیت میدادم به کارای مدرسه. همیشه همینجور بودم. تا دبیرستان هم همیشه شاگرد اول بودم. سالای آخر دبیرستان با اینکه شاگرد اول نبودم ولی معدلم همیشه بالای ۵/۱۸ بود. خیلی خاطره دارم از اون سال ها.الانم حسابی هوای مدرسه و دانشگاه زد به سرم. یادش به خیر....

۱۳۸۲/۰۶/۳۰

آموخته ام كه...

وقتي در بندر غم لنگر مي اندازي ، شادي در جاي ديگر شناور است.
پنج شنبه تو خیابون نیاورون کنار خیابون تو ماشین نشسته بودم و منتظر کسی بودم. یه خانمه خیلی زیبا!! و سانتی مانتال هم کنار خیابون کنار ماشین ایستاده بود. دقت کردم دیدم هر کی میاد رد میشه یه متلکی چیزی میگه یا بعضیا که قصد رسوندن خانومو داشتن!!!!حتی چند تا از این آقایون که جای پدر بزرگ من حساب می شدن ماشینو نگه میداشتن! انصافا" هم خانمه اصلا" توجه نمیکردو روشو بر میگردوند. خلاصه گذشت تا اینکه یه دونه از این موتوریایی که پیتزا و ساندویچ جابجا میکنن اومد کنار خانمه نگه داشت. یه نگاه بهش کرد گفت خانم بپر بالا بریم!!!!!حالا این موتوریه یه آدم بی مو، عینک ته استکانی، سیبیلو خلاصه یه چیز عتیقه ای بود!کلی خندیدم. بنده خدا اونم دل داره دیگه!گفته حالا میگیم یهو دیدی اومد سوار شد!!!خدا رو چه دیدی؟!؟!

۱۳۸۲/۰۶/۲۹

اينا رو ببينيد خيلي قشنگه. من اولين بار از طريق نوشي اينا رو ديدم!

آموخته ام كه....

بايد شكر گزار باشيم كه خداوند هر انچه را كه از او مي طلبيم ، به ما نمي دهد

مژده مژده.....!

یه خبر خیلی جالب و هیجان انگیز که شونصد دفعه هم تو اخبار همه شبکه ها پخش شد این بود که بچه های المپیادی و نفرات برتر کنکور از دادن آزمون استخدامی ادواری که سالی یه بار برگذار میشه و فقط از طریق اون میشه تو ادارات دولتی استخدام شد ، معاف شدن!!!!واقعا" دستشون درد نکنه. بچه های المپیادی همه ماتم داشتن که چجوری میشه تو ادارات دولتی استخدام شد! و بدتر از اون چجوری میشه از این امتحان سخت بیرون اومد!!البته فقط از دادن امتحان معاف شدن ولی گزینش به قوت خودش باقیه ها!!واقعا" چقدر مسئولین به فکر مغز ها و نخبه های این مملکتن! دستشون درد نکنه.این کارارو میکنن که دیگه هیچ مغزی فکر فرار نمیکنه!آخه این همه امکانات رو کجا میتونن به دست بیارن؟!حیف نیست استخدام اداره دولتی با ماهی ۱۵۰۰۰۰ تومن(اگه خیلی زرنگ باشی!) رو ول کنن برن دیار غربت دور از خونواده؟!جا داره همینجا از همه مسئولین تشکر کنم!!خجالت آوره واقعا".....
دو روزه این شعر افتاده تو دهنم. دیشب حتی تو خوابم داشتم میخوندم:
گفتم آهن دلی کنم چندی
ندهم دل به هیچ دلبندی
سعدیا دور نیک نامی رفت
نوبت عاشقی ست یک چندی
اون یکیم اینه:
دهانش تنگ و قلبش سنگ و صلحش جنگ و مهرش کین
به قد تیر و به مو قیر و به رخ شیرو به لب شکر

۱۳۸۲/۰۶/۲۷

هیچ وقت سعی نمیکنیم قدر این دورانو بدونیم. دوران جوونیو میگم. یا فرقی نمیکنه که حتما" جوونی باشه. مهم اینه که قدر حال حاضرو نمیدونیم. همش یا داریم غصه گذشته رو میخوریم یا نگران آینده ایم. نمیگم بی خیال بشیم. میگم گذشته و آینده انقدر ارزش ندارن که باعث بشه الانمونو از دست بدیم. چون امروز به راحتی تبدیل به دیروز میشه. بازم غصه ش فقط به جا میمونه.

آموخته ام كه...

وقتي ، به هيچ طريقي قادر نيستم كمك كنم ، مي توانم براي او دعا كنم

۱۳۸۲/۰۶/۲۶

آموخته ام كه...

گاهي اوقات همه ان چيزي كه انسان نياز دارد ، دستي براي گرفتن و قلبي براي درك شدن است.

جاي پا...

تصوری داشتم...
در آسمان تصویری از زندگی خودم را دیدم.خیال کردم که در کنار ساحل با خدا قدم میزنم.در هر قسمت دو جای پا دیدم.یکی متعلق به من و دیگری به خدا.وقتی آخرین تصویر زندگیم را دیدم،به جای پا روی شن ها نگاه کردم.دیدم که چندین زمان در زندگیم فقط یک جای پا بیشتر نیست. دریافتم که این در سخت ترین نقاط زندگیم اتفاق افتاده. برای رفع ابهام از خدا سوال کردم: خدایا!فرمودی اگر به تو ایمان بیاورم هیچ زمانی مرا تنها نخوهی گذاشت. دیدم که در سخت ترین لحظات زندگیم فقط یک جای پا بیشتر نیست. چرا در زمانی که بیشترین نیاز را به تو داشتم تنهایم گذاشتی؟!خدا فرمود : فرزند عزیزم تو را دوست دارم و تنهایت نمیگذارم. در مواقع سخت اگر یک جای پا میبینی ، در آن لحظات تو را به دوش کشیدم!.
ممنون از عليرضا كه اين متن رو برام فرستاد.

۱۳۸۲/۰۶/۲۵

هنوز ظرفیتمو نتونستم زیاد کنم. هنوز حد تحملم خیلی پایینه. هنوز که هنوزه روحم مثل اون فنجونی میمونه که اگه یه پشه بیفته توش متلاطم میشه. هنوز نتونستم بشم مثل اون اقیانوسی که هزاران کشتی غول پیکرم نمیتونن متلاطمش کنن.هنوز با حرف یکی به هم میریزم. هنوز با حرف یکی دیگه بال درمیارم و پرواز میکنم. هنوز افکار و کارای بقیه برام مهمه. هنوز ..... خیلی سعی کردم ولی نشده. نمیدونم دیگه باید چیکار کنم. میگن انسان هرکاری که اراده کنه میتونه ولی من به خدا خیلی سعی کردم.نشده که نشده. خودمو گول نمیزنم. واقعا" تغییری نکردم. لابد تو انسانیتم باید شک کنم.کاش میشد...
خیلی وقت پیشا تو این فکر بودم که برم عضو انجمن اهداکنندگان اعضای بدن بعد از مرگ مغزی و اینا بشم. حتی یادمه رفتم فرمشو هم گرفتم و پر هم کردم ولی به دلایلی نفرستادم. دیروز با یکی از دوستان دوباره حرفش شد و اون میل دوباره در من زنده شد. امیدوارم اینبار دیگه هوس نباشه. به نظرم یکی از کارای خیلی خوبی که این چند ساله داره رواج پیدا میکنه همین تشویق کردن دیگران به اهداء عضو. اگه این کار سنت بشه و بقیه ازش استقبال کنن میشه جون خیلیای دیگه رو باهاش نجات داد. فکرشو بکن. یکی دیگه مثلا" داره با چشم و قلب و اعضای تو زنده میکنه. یه حس قشنگی به آدم دست میده. یه جور زندگی بخشیدن به دیگرونه. این چند وقته تلویزیون داره خیلی تبلیغ می کنه. فقط شرطش اینه که پدر و مادر رضایت بدن. باید اون فرمو اونا امضا کنن. آخه ممکنه بعدا" اجازه ندن که مثلا" جنازه فرزندشون تیکه پاره بشه و دردسر درست میشه. هرچند پدر و مادرا به این راحتی حاضر اجازه نمیدن. ولی اگه یه کم باهاشون صحبت کنیم به نظرم ارزششو داره. کار قشنگیه.

آموخته ام كه.....

زير ظاهر سر سخت هر انساني فردي نهفته ، كه خواهان تمجيد و دوست داشتن است.

۱۳۸۲/۰۶/۲۴

آموخته ام كه.....

پند دهي فقط در دو برهه از زمان جايز است ، زماني كه از تو خواسته مي شودو هنگامي كه خطري زندگي كسي را تهديد مي كند.
داره یواش یواش صدای پای پاییز میاد. من این صدای پارو خوب میشناسم. باهاش زندگی کردم. محاله یادم بره. بهترین خاطراتم تو این فصل بوده.صدای خش خش برگ زیر پا، بوی خاک بارون خورده، هوای ابری که خورشید به زور اشعه هاشو از لای ابرا بیرون میفرسته، بوی بارون ، رنگ خیره کننده برگا و درختا ، نم نم بارون که جون میده واسه قدم زدن و خیس شدن که اگه نری وخودتو بارونی نکنی از بزرگترین لذتا خودتو محروم کردی، خلاصه همه و همه نشون از این داره که به حق مشیری این فصل رو سلطان فصلا گفته. هوای شمال زده به سرم. هوای جنگلایی که کم کمک اومدن پاییزو نوید میدن. پاییز جون میده واسه عاشق شدن. یه عشق رویایی. راستی توام صدای پاشو میشنوی؟

۱۳۸۲/۰۶/۲۳

قدرت كلمات

چند قورباغه از جنگلي عبور مي كردند كه ناگهان دو تا از آنها به داخل گودال عميقي افتادند . بقيه ي قورباغه ها در كنار گودال جمع شدند و وقتي ديدند كه گودال چه قدر عميق است به دو قورباغه ي ديگر گفتند كه ديگر چاره اي نيست . شما به زودي خواهيد مرد . دو قورباغه اين حرفها را ناديده گرفتند و با تمام توانشان كوشيدند كه از گودال بيرون بپرند . اما قورباغه هاي ديگر دائما به آنها مي گفتند كه دست از تلاش برداريد ، چون نمي توانيد از گودال خارج شويد ، به زودي خواهيد مرد بالاخره يكي از دو قورباغه تسليم گفته هاي ديگر قورباغه ها شد و دست از تلاش برداشت او بي درنگ به ته گودال پرتاب شد و مرد اما قورباغه ي ديگر با حداكثر توانش براي بيرون آمدن از گودال تلاش مي كرد . بقيه ي قورباغه ها فرياد مي زدند كه دست از تلاش بردار ،‌ اما او با توان بيشتري تلاش كرد و بالاخره از گودال خارج شد وقتي از گودال بيرون آمد ،‌ بقيه ي قورباغه ها از او پرسيدند : مگر تو حرفهاي ما را نشنيدي ؟ معلوم شد كه قورباغه ناشنواست ، در واقع او در تمام مدت فكر مي كرده كه ديگران او را تشويق مي كنند "با تشكر از نرگس خانم"

۱۳۸۲/۰۶/۲۲

یه چند وقتیه که نمینویسم. دارم فقط وبلاگ خونی میکنم. میرم وبلاگای بقیه رو میخونم. خوب هر کدومم یه جورن. هر کی از هرچیزی که خوشش بیاد همونو مینویسه. الان چند روزه که یه دعوای خیلی مسخره بین چند تا از وبلاگ نویسای خوب در جریانه. یه دعوایی که فقط میشه گفت دعوای بچه گانه. خوب این وسط پای خیلیا وسط کشیده شده. کسایی که هر روز وبلاگ اونا رو میخونم و انصافا" هم لذت میبرم. نمیدونم چرا این بلا رو دارن سر همدیگه میارن. نمیدونم چرا بلد نیستیم سرمون فقط تو کار خودمون باشه. چرا نمیخوایم به کار بقیه کار نداشته باشیم. همه هم فقط بلدن قیافه حق به جانب بگیرن. واقعا" حیفه. ظاهرا" بلد نیستیم حتی تو این دنیای مجازی هم همدیگرو تحمل کنیم. کاش فضای وبلاگستان دوباره آبی بشه. کاش .....

راه...

سه ره پیداست
نوشته بر سر هر یک به سنگ اندر
حدیثی که ش نمیخوانی بر آن دیگر
نخستین : راه نوش و راحت وشادی
به ننگ آغشته اما رو به باغ و شهر و آبادی
دو دیگر: راه نیمش ننگ ، نیمش نام
اگر سر بر کنی غوغا، وگر دم در کشی آرام
سه دیگر: راه بی برگشت بی فرجام.....
" اخوان ثالث"

۱۳۸۲/۰۶/۱۶

الان من در حال خوندن جلد سوم از کتاب هفت جلدی آتش بدون دود (نادر ابراهیمی) هستم. البته این سومین باریه که دارم میخونم. ولی هنوز برام تازگی داره. وقتی دارم میخونم انقدر غرق در لذت میشم که نمیفهمم چند صفحه خوندم. همون لحظه که دارم میخونم و غرق کتاب میشم میگم کاش میشد احساسمو بنویسم. به نظر من زیباترین کتابیه که تاحالا خوندم. بدون اغراق میگم. من از خوندن هیچ کتابی انقدر لذت نمیبردم. بهت سفارش میکنم حتما" بخونش. اگه ضرر کردی یا خوشت نیومد هر چی دلت خواست بیا همینجا بگو! واقعا" حیفه آدم همچین لذتیو از دست بده. سرگذشت دو قبیله ترکمنه. ولی زیباترین کلماتو تو قالب قصه گفته. اولش فکر نمیکردم سرگذشت ترکمن ها انقدر بتونه جذاب باشه. بخون تا بفهمی من از چه حسی دارم برات حرف میزنم.

خدا...

مدت زيادي از تولد برادر ساكي كوچولو نگذشته بود . ساكي مدام اصرار مي كرد به پدر و مادرش كه با نوزاد جديد تنهايش بگذارند . پدر و مادر مي ترسيدند ساكي هم مثل بيشتر بچه هاي چهار پنج ساله به برادرش حسودي كند و بخواهد به او آسيبي برساند . اين بود كه جوابشان هميشه نه بود . اما در رفتار ساكي هيچ نشاني از حسادت ديده نمي شد ، با نوزاد مهربان بود و اصرارش هم براي تنها ماندن با او روز به روز بيشتر مي شد ،‌ بالاخره پدر و مادرش تصميم گرفتند موافقت كنند . ساكي با خوشحالي به اتاق نوزاد رفت و در را پشت سرش بست . امالاي در باز مانده بود و پدر و مادر كنجكاوش مي توانستند مخفيانه نگاه كنند و بشنوند . آنها ساكي كوچولو را ديدند كه آهسته به طرف برادر كوچكترش رفت. صورتش را روي صورت او گذاشت و به آرامي گفت : ني ني كوچولو ، به من بگو خدا چه جوريه ؟ من داره يادم ميره !
ممنون از نرگس خانم به خاطر اين متن.
دیروز تو اخبار داشت از افتتاح اجلاس نماز تو شهرکرد می گفت. ظاهرا" بناس بعد از این اجلاس دیگه همه مخصوصا" جوونا به سمت نمازرو بیارن! ظاهرا" کار اجلاس بررسی اینه که دولت چقدر تونسته نماز رو گسترش بده. به نظرم خیلی کار مسخره ایه. از چند جهت. یکی اینکه میخوان یه کار اعتقادی رو با چند روز سمینار دولتی که معلوم هم نیست کیا هستن و چی میگن مثلا" گسترش بدن. آخه کی دیده یکی بواسطه اینجور سمینارا نماز خون بشه؟بعدشم این یه کار خیلی دقیق و ظریفیه که باید روش کار بشه. نه با دو روز سمینار. باید ببینن اونی که نمیخونه چرا نمیخونه. و اونی که میخونه چقدر تونسته ازنماز تو زندگیش کمک بگیره. اگه من نوعی دیدم مثلا" آقا یا خانم ایکس که نماز میخونه و اثر این نماز رو تو زندگیش دیدم این خود به خود روی منم تاثیر میذاره. هرچند که با نمازی که فقط از روی عادت و یا تقلید باشه به شدت مخالفم. نماز باید از رو اطمینان و یقین شخصی باشه. دیگه اینکه اگه واقعا" میخوان ببینن دولت در مورد نماز چیکار کرده، خوب میتونن به صورت بولتن و گزارش چاپ کنند. اونم فقط برای اونا که به دردشون میخوره. دیگه چه لزومی به استفاده از این همه بودجه و آخرشم هیچی به هیچی. خلاصه اینکه اینجور کارا و چیزا(اصولا" همه کارای فرهنگی) یه نگاه خیلی باریک بین و ظریف میخواد که شکر خدا تو این مملکت بسیار نادر و کمیابه. اگرم باشه طرف خونه نشینه مسئول نیست. ولی از حق نگذریم قسمت پذیراییش از همش مفید تره!! البته برا بعضیا....!!!

۱۳۸۲/۰۶/۱۵

سيب....

تو به من خندیدی...
و نمیدانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه
سیب را دزدیدم.
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلوده به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سال ها هست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان
میدهد آزارم
و من اندیشه کنان
غرق این پندارم
که چرا خانه کوچک ما سیب نداشت......؟!
"حمید مصدق"

۱۳۸۲/۰۶/۱۳

یه حس خیلی بد اومده سراغم. از اون حسایی که از خودم بدم اومده. حسی که واقعا" نمیدونم بده یا خوب. میگم بده به این علت که باعث میشه پر نشاط نباشم. میگم نمیدونم بده یا خوب چون در نتیجه این حس آدم به فکر وا داشته میشه. فکرایی که نمیدونی خوبه یا بد. نمیدونی نتیجش مثبته یا منفی.نمیدونی از رو ناراحتی تصمیم گرفتی یا با چشم باز. گاهی اینجور حس و حالا میاد سراغم. هیچوقتم نتونستم تکلیفمو باش روشن کنم. میگن متولدین خرداد اینجوری هستن. دو شخصیتی. گاهی شاد و گاهی ناراحت. من خودم خیلی به اینا اعتقاد ندارم. این حس ولی نمیدونم از کجا سر و کلش پیدا میشه. یه مدت بود که کمتر میومد سراغم. من اینجارو درست کردم که حرفای دلمو اینجا بزنم. اما یه حرفایی هست که فقط مال خودمه. حتی تو کاغذ هم نباید بیاد. به قول اون ترکمن بعضی دردا هست که مال همه س، ولی درد قلب فقط مال خود آدمه. نمیدونم چی آرومم میکنه. ولی میدونم که فقط خودم باید خودمو آروم کنم. یه جورایی باید با خودم کنار بیام. حالا چرا اینارو دارم اینجا مینویسم خودمم نمیدونم. تو نخونشون لطفا"....

۱۳۸۲/۰۶/۱۲

آرزو...

میگن آرزوهای هر کسی نشون دهنده سطح بینش و فکره اونه. نمیدونم چقدر بهش اعتقاد داری. ولی تا یه حدی درسته. آرزوهای بعضی از ماها خیلی محدوده. گاهی فقط جلوی پامونو می بینیم. هیچ وقت سعی نمیکنیم افق دیدمونو یه کم وسیع کنیم. همیشه فقط فردامونو میبینیم. هیچ وقت از خدا چیزی نمی خوایم که مربوط به یه خورده اونطرف تر باشه(عجب جمله ای!!). بچه که بودیم میگفتیم خدا میشه مثلا" امتحان علوممون بشه ۲۰. بعد شد خدا میشه دیپلم با معدل بالا قبول بشیم. بعد میگفتیم خدا میشه مثلا" کنکور فلان رشته و فلان دانشگاه قبول بشیم؟بعد یه کار خوب خواستیم. بعد یه زن خوب. بعد بچه های خوب. همینجور برو تا بالا. همیشه فقط فردامونو دیدیم. نمیدونم چرا؟ لابد فکر کردیم اگه از همون اول به خدا اینا رو بگیم خدا یادش میره! حالا کو تا اون موقع.... ولی اینو مطمئنم که آدم هر چی بزرگتر میشه و رشد پیدا میکنه و کامل تر میشه ، افق دیدشم وسیع تر میشه. یعنی فکرشو بکن اگه مثلا" از همون ۶-۷ سالگی بگیم خدا مثلا" به من یه دختر کاکلی تپل گوگوری بده!!! عجیبه به نظرت؟ حالا فکر نکنی که نهایت آرزو تا بچه دار شدنه. نه. این یه مثاله. وگرنه هر کسی تو هر موقعیتی بازم درگیر همین آرزوهاشه.

۱۳۸۲/۰۶/۱۱

ترازو

شده تا حالا آخر شب بشینی دو دو تا چهار تا کنی و ببینی تو طول روز چیکار کردی؟ خوشحال بشی از اینکه امروز یه کار خوب کردی و غمگین از اینکه چرا به اشتباه فلان بدی ازت سر زده. نمیگم هر روز. شده آخر هفته این کارو بکنی و کارای طول هفته رو بررسی کنی؟ تو طول ماه چی؟ آخر ماه نشستی فکر کنی به کارات؟ نه اصلا" شده سالی یه بار بشینی و خودتو قضاوت کنی؟ خوبیا و بدیاتو بریزی وسط، ببینی کدوم سنگین تر بوده؟چقدر خوبه قبل از اینکه بقیه دست به کار بشن خودمون بشینیم خودمونو نقد کنیم. به نظرت اگه آدما حتی سالی یه بار کاراشونو میسنجیدن، دیگه این همه بدی و زشتی و جود داشت؟ گاهی آدم به عمد از فکر کردن به بعضی چیزا فرار میکنه. خصوصا" موقع خواب که خیلی فکر و خیالا نا خود آگاه سراغمون میاد. دیدی چجور بعضی وقتا هی از فکر کردن به یه سری چیزا که برامون خوشایند نیست فرار میکنیم. بیا اندفعه فقط به همونا فکر کنیم. شاید اونقدرا که میترسیم چیزای بدی نباشن. شاید از قضا سودم برامون داشته باشه. بیا یه دفعه امتحان کنیم....

زن

یه مطلب پیدا کردم که خیلی با مزه س. کلی خندیدم وقتی خوندم. ببین عقلشون به کجاها قد میده!
(زن زندگی شما کدوم ایناست؟
زن مدل هارد دیسک: همه چی یادش میمونه . تا ابد!
زن مدل رم RAM : از دل برود هر آنکه از دیده برفت!
زن مدل ویندوز:همه میدونن که هیچ کاریو درست انجام نمیده ولی کسی نمیتونه بدون اون سر کنه!
زن مدل اکسل: میگن خیلی هنر ها داره ولی شما فقط برای چهار نیاز اصلیتون ازش استفاده می کنید!
زن مدل اسکرین سیور: به هیچ دردی نمیخوره ولی حداقل حوصله آدم باهاش سر نمیره!
زن مدل سرور: هر وقت لازمش دارین مشغوله!
زن مدل مولتی مدیا : کاری میکنه که چیزهای و حشتناک هم خوشگل بشه!
زن مدل سی دی درایو : هی تند تر و تند تر میشه!
زن مدل ایمیل: از هر ۱۰ تا چیزی که میگه هشت تاش بی خوده!
زن مدل ویروس : به نام عیال هم معروفه. وقتی که انتظارش رو ندارید از راه میرسه. خودش رو نصب میکنه و از همه منابعتون استفاده می کنه. اگر سعی کنین پاکش کنید یک چیزی رو از دست میدید. اگه هم سعی نکنین پاکش کنین ، همه دارو ندارتون رو از دست میدین!)
ولی از شوخی گذشته فقط ابتکارش تو جمع و جور کردن اینا قشنگه. وگرنه ....

۱۳۸۲/۰۶/۱۰

شكلات

یادش بخیر. خیلی وقت پیش بود که یکی این متن رو برام فرستاد. خیلی ازش خوشم میاد.الان که داشتم دوباره میخوندم حیفم امد که ننویسم. هرچند شاید تکراری باشه برات: با یک شکلات شروع شد.من یک شکلات گذاشتم توی دستش.اونم یک شکلات گذاشت توی دستم.من بچه بودم.اونم بچه بود.سرم را بالا کردم. سرش را بالا کرد.دید که مرا می شناسد. خندیدم.گفت: دوستیم؟. گفتم: دوست دوست.گفت: تا کجا؟.گفتم: دوستی که ((تا)) ندارد.گفت: تا مرگ!.خندیدم و گفتم: من که گفتم تا ندارد.گفت: باشد، تا پس از مرگ.گفتم : نه، نه،نه، تا ندارد.گفت: قبول، تا آنجا که همه دوباره زنده می شوند.یعنی زندگی پس از مرگ.باز هم با هم دوستیم. تا بهشت، تا جهنم،تا هرکجا که باشد منو تو با هم دوستیم.خندیدم و گفتم: تو برایش تا هرکجا که دلت میخواهد یک ((تا)) بگذار.اصلا" یک تا بکش از سر این دنیا تا آن سر دنیا.اما من اصلا" تا نمیگذارم.نگاهم کرد. نگاهش کردم.باور نمی کرد. میدانستم.او میخواست حتما" دوستیمان ((تا)) داشته باشد.دوستی بدون تا را نمی فهمید.
گفت : بیا برای دوستیمان یک نشانه بگذاریم.گفتم: باشد. تو بگذار.گفت: شکلات. هر بار که همدیگر را دیدیم، یک شکلات مال تو و یک شکلات مال من. باشد؟گفتم: باشد. هر بار یک شکلات میگذاشتم توی دستش.او هم یک شکلات توی دست من.باز همدیگر را نگاه می کردیم. یعنی که دوستیم.دوست دوست.من تندی شکلاتم را باز میکردم میگذاشتم توی دهانم و تند تند آن را می مکیدم.میگفت: شکمو. تو دوست شکمویی هستی.و شکلاتش را میگذاشت توی یک صندوق کوچولوی قشنگ.می گفتم: بخورش. میگفت: تمام میشود. میخواهم تمام نشود.برای همیشه بماند. صندوقش پر از شکلات شده بود.هیچ کدامش را نمی خورد.من همه اش را خورده بودم.گفتم: اگر یک روز شکلات هایت را مورچه ها بخورند یا کرم ها، آن وقت چه کار میکنی؟. میگفت: مواظبشان هستم.میگفت: میخواهم نگهشان دارم تا موقعی که دوست هستیم. و من شکلات را میگذاشتم توی دهانم و می گفتم : نه، نه، دوستی که ((تا)) ندارد.
یک سال، دوسال، چهار سال، هفت سال، ده سال و بیست سال شده است.اوبزرگ شده است. من بزرگ شده ام.من همه شکلات ها را خورده ام.او همه شکلات ها را نگه داشته است.او آمده است امشب تا خداحافظی کند.می خواهد برود. برود آن دور دور ها.می گوید: میروم اما زود بر می گردم.من میدانم، میرود و دیگر بر نمی گردد.یادش رفت شکلات را به من بدهد.من یادم نرفت. یک شکلات گذاشتم کف دستش.گفتم: این برای خوردن.یک شکلات هم گذاشتم کف آن دستش: این هم آخرین شکلات برای صندوق کوچکت.یادش رفته بود که صندوقی دارد برای شکلات هایش.هر دو را خورد. خندیدم.میدانستم دوستی من ((تا)) ندارد.میدانستم دوستی او ((تا)) دارد.مثل همیشه. خوب شد همه شکلاتهایم را خوردم.اما او هیچ کدامشان را نخورد.حالا با یک صندوق پر از شکلات های نخورده چه خواهد کرد؟؟!
خانمی با لباس کتان راه راه وشوهرش با کت وشلوار نخ نما شده خانه دوز در شهر بوستن از قطار پایین آمدند و بدون هیچ قرار قبلی راهی دفتر رییس دانشگاه هاروارد شدند. منشی فورا متوجه شد این زوج روستایی هیچ کاری در هاروارد ندارند و احتمالا شایسته حضور در کمبریج هم نیستند. مرد به آرامی گفت : « مایل هستیم رییس راببینیم .» منشی با بی حوصلگی گفت :« ایشان تمام روز گرفتارند.» خانم جواب داد : « ما منتظر خواهیم شد. » منشی ساعت ها آنها را نادیده گرفت و به این امید بود که بالاخره دلسرد شوند و پی کارشان بروند. اما این طور نشد. منشی به تنگ آمد و سرانجام تصمیم گرفت مزاحم رییس شود ، هرچند که این کار نامطبوعی بود که همواره از آن اکراه داشت. وی به رییس گفت :« شاید اگرچند دقیقه ای آنان را ببینید، بروند.» رییس با اوقات تلخی آهی کشید و سرتکان داد. معلوم بود شخصی با اهمیت او وقت بودن با آنها را نداشت. به علاوه از اینکه لباسی کتان و راه راه وکت وشلواری خانه دوز دفترش را به هم بریزد،خوشش نمی آمد. رییس با قیافه ای عبوس و با وقار سلانه سلانه به سوی آن دو رفت. خانم به او گفت : « ما پسری داشتیم که یک سال در هاروارد درس خواند. وی اینجا راضی بود. اماحدود یک سال پیش در حادثه ای کشته شد. شوهرم و من دوست داریم ؛ بنایی به یادبود او در دانشگاه بنا کنیم. » رییس تحت تاثیر قرار نگرفته بود ... ا و یکه خورده بود. با غیظ گفت :« خانم محترم ما نمی توانیم برای هرکسی که به هاروارد می آید و می میرد ، بنایی برپا کنیم. اگر این کار را بکنیم ، اینجا مثل قبرستان می شود .» خانم به سرعت توضیح داد :« آه ، نه. نمی خواهیم مجسمه بسازیم. فکر کردیم بهتر باشد ساختمانی به هاروارد بدهیم .» رییس لباس کتان راه راه و کت و شلوار خانه دوز آن دو را برانداز کرد و گفت : « یک ساختمان ! می دانید هزینه ی یک ساختمان چقدر است ؟ ارزش ساختمان های موجود در هاروارد هفت ونیم میلیون دلار است.» خانم یک لحظه سکوت کرد. رییس خشنود بود. شاید حالا می توانست ازشرشان خلاص شود. زن رو به شوهرش کرد و آرام گفت : « آیا هزینه راه اندازی دانشگاه همین قدر است ؟ پس چرا خودمان دانشگاه راه نیندازیم ؟» شوهرش سر تکان داد. قیافه رییس دستخوش سر درگمی و حیرت بود. آقا و خانم" لیلاند استفورد" بلند شدند و راهی پالوآلتو در ایالت کالیفرنیا شدند ، یعنی جایی که دانشگاهی ساختند که نام آنها را برخود دارد: دانشگاه استنفورد ، یادبود پسری که هاروارد به او اهمیت نداد.