صبح ها که میام توی ماشین معمولا" رادیو گوش میکنم. موجهای مختلف رو میچرخم. پیام و جوان و ایران و ورزش. امروز دقت کردم به تلفنهایی که بندگان خدا برای رفع مشکلاتشون میزنن و امید چاره دارن. دیدم ملت چه مشکلاتی دارن و واقعا" هر کدومش خیلی کمر شکنه. یکی تلفن میکنه که 250 تومن حقوق بازنشستگی میگیرم و مستاجرم و 2 تا فرزند دانشجو دارم. یکی میگه 8 ماهه حقوق نگرفتم و اجاره خونه م عقب افتاده و دخترم موقع عروسیشه. خلاصه هرکسی یه مدل گرفتاره. اونوقت چقدر ناشکریم ماها ( بعضیامون). شکرانه نعمت هم همش این نیست که بگیم خدایا شکرت. این فقط بخشی از شکرانه س. بخشیش هم اینه که دست گرفتاری رو در حد بضاعتمون بگیریم.