146

به دریاهای بی‏پایاب برگردان صدفها را

به ماهیها،به شهر آب برگردان صدفها را

بگو:چیزی که پنهان آرزو دارید باید شد

بگو:ساحل تهیدست است،مروارید باید شد

که می‏داند که حتی در غرور آب سالیها

کنار چشمه خشکیدند تنگسها و شالیها

پدرها نیمه شب کشتند بی‏خنجر پسرها را

مکاری‏ها که برگشتند،آوردند سرها را

زنی در منظر مهتاب،سنجاقی به گیسو زد

چراغ چشم شب گردی،به قعر باغ سوسو زد

تفنگی عطسه کرد از بام رشکی توخت بر خشمی‏

دوتاری ضجه کرد از کوه اشکی سوخت در چشمی

به من گفتی که باد آبستنِ خاکند آدمها

و من گفتم ورای حدّ ادراکند آدمها

تو خندیدی که محبوسند و مهجورند ماهیها

و من گفتم که نزدیکند،اگر دورند ماهیها

تو رنجیدی که بی مغز است اگر نغز است افسانه‏

و من گفتم برون از پوستها مغز است افسانه

زمین هیزم‏کش قوزی ست،قوزی مثل باعورا

زمان آبستن روزی ست،روزی مثل عاشورا

متطّب بر نمی‏تابد بهم سودا و بلغم را

زر و زن زِلّه خواهد کرد یوشع را و بلعم را

ملامت کام بلعم نیست،با سود است تا بلغم‏

یشوعا ماندهء تیه است،در بلقاست تا بلعم‏

به خاک از رعشهء دیوی که کیکاووس شد یک شب‏

برای خدمت آتش زنی طاووس شد یک شب‏

ازین پرّ سیاووشان که می‏سوزند هندوها

سحر تاراج زنبورست،در شورست کندوها

مگو سودابه یا سُعدی‏ست،از حوّ است گندمها

و گر بی‏صاع یوسف نیست،زان ماست گندمها

یهودا خود شُغادی بود،لیکن رست از رستم‏

تو بنیامین زر دزدی،اگر بارِ تو را جستم‏

چنان از سکّه افتادی که بر زر می‏نهی هودج‏

اگر یک شعله برخیزی،بر آذر می‏نهی هودج‏

چو فخّاری که قالب را تهی مانده است از گلها

زهی گفتید قالب را تهی ماندید از دلها

بَلید ملتقط گوید که دینی هست و دنیایی‏

یکی را هِل،یکی را جو که با این هر دو برنایی

‏

یکی در مروه زاهل مرو دیدم«یا هبل»می‏زد

چو از عزّت سخن می‏گفت،عزّی را مثل می‏زد

«کجا؟کو؟آب کو؟»آسیمه سر گفتند ماهیها

«تک و پایاب کو؟»بار دگر گفتند ماهیها

فزونتر جویِ کمتر یاب ما بودیم در دریا

عطش فرسودِ وَهمِ آب ما بودیم در دریا

تو می‏گویی که لطفی بود و قهری بود پیش از این‏ 

جهانی بود و بحری بود و شهری بود پیش از این‏

و من ناگفته می‏بینم که می‏لولیم در دریا

و آبی را که نزدیک است می‏شولیم در دریا

زمین افسردهء کوری است،کوری مثل باعورا

زمان آبستن شوری است،شوری مثل عاشورا

درنگ از سبزمان گل می‏کند زنگی که می‏بینی

بیا ننشسته برخیزیم از اورنگی که می‏بینی‏

صلامان می‏زند همسایه،لیکن سایه‏ساری نی‏

گلی نی،گلعذاری نی،گل افشانی،بهاری نی‏

به ترکستان چین برده‏ست خوی کاروانیمان‏

چو خورشید پسین مرده‏ست روی ارغوانیمان

زمین آلودهء ننگی است،ننگی مثل باعورا

زمان آبستن جنگی است،جنگی مثل عاشورا

به دریاهای بی‏پایاب برگردان صدفها را

به ماهی‏ها،به شهر آب برگردان صدفها را

بگو:چیزی که پنهان آرزو دارید باید شد

بگو:ساحل تهیدست است،مروارید باید شد

 (علی معلم دامغانی)

پ.ن: به قران اگه شما هم مثل من فهمیده باشید این شعر چی میخواد بگه!!!