يه راه...

راستش الان داشتم کامنتا رو میخوندم. در مورد اون مطلب دغدغه. دیدم سایه و زهرا نظرشون اینه که حرف زدن آسونه و باید عمل کرد. خودم قبلا" در این مورد خیلی فکر کرده بودم که واقعا" راه مناسب و مطمئن برا کمک کردن چیه؟ یعنی چجور میشه که طوری کمک کنیم که هم طرف ناراحت نشه، هم مطمئن باشیم که به دست نیازمند واقعی میرسه. من مخصوصا" در مورد اون نیازمندایی که به دارو محتاجن خیلی حساسم. چون یه آدم سالم شاید بتونه بالاخره یه جوری خرج خودشو در بیاره و شکم زنو بچشو سیر کنه. ولی یه آدم مریض ممکنه به پول دارو محتاجتر باشه تا غذا. من خودم چند نفرو میشناسم که ماهیانه یه پولی جمع می کنند مخصوص همین افراد بیمار. بعد این پولو به چند تا از داروخانه های مناطق محروم شهر میدن.البته داروخانه هایی که مطمئن هستن. نه هر داروخانه ای. هر کسی که مراجعه کرد و واقعا" پول برا داروهاش نداشت (دیدی طرف میاد تو داروخانه قیمت دارو رو میپرسه اول. بعد میگه مثلا" فلان دارو رو نذار.ممکنه داروی مهمی هم باشه. ولی چون پول نداره صرفنظر میکنه)این داروخانه اییه از محل اون پول همه داروهای طرفو میده. به نظرم راه خیلی خوبیه. نه کسی متوجه میشه و نه کسی خجالت میکشه. این یه راه بود. راههای زیاد دیگه ای هم هست که ممکنه به ذهن تو بیاد. مهم اون همت اولیه هست.