هميشه دعامون اينه كه خدايا گرسنه ها رو سير كن. هميشه از
مردونگي علي و اينكه چقدر به فكر يتيما و بي سرپرستا بود ميگيم و دلمون غرق نشاط
ميشه كه آره ما هم شيعه علي هستيم.هميشه شعار ميديم كه چقدر از اينكه ميبينيم يه
نفر به نون شب محتاجه ناراحتيم و عذاب وجدان داريم.همه تقصير ها رو هم به گردن
ديگرون ميندازيم. ولي تا بحال خودمون چه قدمي برداشتيم كه نشون بديم ما هم از شيعه
علي بودن يه چيزايي داريم؟من به خودم نگاه ميكنم و ميگم هيچ!بدون تعارف هيچ. مگه نه
اينكه همه عرش خدا با گريه يه بچه يتيم ميلرزه؟مگه نه اينكه خدا تاب ديدن اشك يتيمو
نداره؟به خدا با شعار دادن هيچي درست نميشه. هيچ بار مسئوليتي از رو دوشمون برداشته
نميشه.اين هفته,هفته اطعام نيازمنداس. يه طرح خوبي كه گذاشتن اين دو سه ساله طرح
سرپرستي بچه هاي يتيمه.با ماهي ده هزار تومان ميتوني سرپرستي يه بچه يتيمو قبول كني
و اين پولو به حسابش بريزي. الان تو همه شهرا هست و تو تهرونم حسينيه ارشاد اين
كارو انجام ميده. اونايي كه ميتونن و توانايي ماليشو دارن(چون پول چندان زيادي نيست)
به نظرم بالاترين لذته براشون كه سرپرست يه كودك يتيم بشن. يه حس پدر بودن يا مادر
بودنه.منتها فكر كنم لذتش چند برابر اونه. تا دير نشده پاشيم بريم. ميتونيم با كم
كردن خرجاي اضافي ,خرجايي كه ميتونن به راحتي حذف بشن به لذت اين كار برسيم. فقط يه
يا علي بگو!