آرزو...

میگن آرزوهای هر کسی نشون دهنده سطح بینش و فکره اونه. نمیدونم چقدر بهش اعتقاد داری. ولی تا یه حدی درسته. آرزوهای بعضی از ماها خیلی محدوده. گاهی فقط جلوی پامونو می بینیم. هیچ وقت سعی نمیکنیم افق دیدمونو یه کم وسیع کنیم. همیشه فقط فردامونو میبینیم. هیچ وقت از خدا چیزی نمی خوایم که مربوط به یه خورده اونطرف تر باشه(عجب جمله ای!!). بچه که بودیم میگفتیم خدا میشه مثلا" امتحان علوممون بشه ۲۰. بعد شد خدا میشه دیپلم با معدل بالا قبول بشیم. بعد میگفتیم خدا میشه مثلا" کنکور فلان رشته و فلان دانشگاه قبول بشیم؟بعد یه کار خوب خواستیم. بعد یه زن خوب. بعد بچه های خوب. همینجور برو تا بالا. همیشه فقط فردامونو دیدیم. نمیدونم چرا؟ لابد فکر کردیم اگه از همون اول به خدا اینا رو بگیم خدا یادش میره! حالا کو تا اون موقع.... ولی اینو مطمئنم که آدم هر چی بزرگتر میشه و رشد پیدا میکنه و کامل تر میشه ، افق دیدشم وسیع تر میشه. یعنی فکرشو بکن اگه مثلا" از همون ۶-۷ سالگی بگیم خدا مثلا" به من یه دختر کاکلی تپل گوگوری بده!!! عجیبه به نظرت؟ حالا فکر نکنی که نهایت آرزو تا بچه دار شدنه. نه. این یه مثاله. وگرنه هر کسی تو هر موقعیتی بازم درگیر همین آرزوهاشه.